Dat de overheid er een rommeltje van maakt, zowel de wetgever, de verkeersambtenaar, de man met de pick-up en de schop als de rechter: daar zijn we het wel over eens hier! (Benieuwd of een vertegenwoordiger van deze groep in dit topic actief is :)).
Als ik zie hoe vaak hier in het Zuid-Limburgse een officiële MTB-route door een C1 bord gaat (met het ATB-routebordje op dezelfde paal), hoe vaak een asfaltweg met een C1 met onderbord “m.u.v. bestemmingsverkeer” uitgerust is terwijl daar een ‘gewone’ fietsroute overheen loopt en de overheid dus duidelijk fietsverkeer gedoogt, en ik zou voor elk geval hiervan een paar euro krijgen, dan kan ik vanmiddag nog een nieuwe fiets kopen.
Of dat de bebording aan de ene kant van de weg afwijkt van die aan de andere kant (ook C1) en dan heb ik het niet over eenrichtingverkeer, of dat er halverwege de weg opeens een ander bord staat; je wilt het niet weten.
De wetenschap dat alleen een C1-bord in beide richtingen geldt en alle andere - merkwaardigerwijs - niet is velen niet bekend.
Vanuit de Fietsersbond heb ik af en toe overleg met verkeersambtenaars in de (verre) buurt over hun onlogische en vaak onjuiste bebording (zoals hierboven aangehaald). Je wilt niet weten tegen welke muren van onwetendheid, onwil en willekeur ik stuit.
Soms ziet met het in en gaat het veranderen, maar vaak ook krijg ik als antwoord - bij een aantoonbaar foute bebording - dat “de fietser” toch wel begrijpt dat hij hier door mag rijden of dat dit eerst door de verkeerscommissie behandeld moet worden (Over drie maanden).
Overigens kan ik goed leven met deze gedoogcultuur en Zuid-Europese slordigheid; de meeste politieagenten en BOA’s in het veld gelukkig ook en een 100% dichtgetimmerd systeem van wetgeving, bebording en handhaving wil ik ook niet.
Ik ga straks een stukje MTB’en; ik ga alleen, niet in een grote schreeuwende groep, ik volg de paden (kijk nauwelijks naar de bebording) en ik gooi geen snippertje papier of reepwikkel op de grond. Druk bewandelde paden (die er zaterdagmorgen eigenlijk niet zijn) vermijd ik standaard en iedere wandelaar groet ik vriendelijk, ik rem af en ga - indien nodig - opzij; zeker als ik op een path, met welke tags dan ook voorzien, rijd waar ik formeel niet mag fietsen. Ik krijg in 99% van de gevallen een vriendelijke groet terug.
Vorige week hield een wandelaar een klaphek voor mij open, op een voetpad door het bos. Chapeau! Dezelfde dag werd ik door een loslopende hond (STRENGSTENS VERBOTEN!) gebeten op een pad waar ik mocht fietsen (geen burgerhandhaving dus) en pas nadat ik de eigenaar voorstelde dat hij ook ook ‘sorry’ zou kunnen zeggen kwam het er moeilijk uit. Ik fiets door, na een minuut is de adrenaline het lichaam wel weer uit en denk: Leven en laten leven.
Martin