In veel draadjes komt op zeker moment altijd weer het onderwerp routeren bovendrijven en vervolgens ontstaat er een discussie waarbij soms 10-tallen voorstellen de revue passeren die het probleem moeten oplossen of die het probleem juist nog moeilijker maken.
In dat opzicht lijkt het probleem voor mij veel op het bekende Walradar probleem dat in de tachtiger jaren van de vorige eeuw een rol speelde en dat uiteindelijk (na veel geldverspilling) werd afgeblazen omdat het te gecompliceerd werd en technisch niet haalbaar. Kern was dat langs de Nederlandse vaarwegen een overkoepelend radarsysteem voor de scheepvaart zou komen dat de bewegingen van alle schepen zou controleren en besturen. Als er bij Lobith een aak langs kwam varen dan werd er bij wijze van spreken in Rotterdam al een plaatsje vrijgemaakt. Het faalde hopeloos en werd nooit uitgevoerd.
Een eenvoudiger systeem werd later bedacht.
Hoe en waarom gebruik je routering eigenlijk?
Ik weet niet hoe anderen dat doen, hoogstens vermoed ik wat, maar ik weet heel goed hoe ik het doe: vrijwel nooit. En ik zal uitleggen waarom, zodat anderen hier weer uit kunnen leggen waarom zij het wel doen.
Zolang als ik op de fiets grote (veelal buitenlandse) fietstochten maak, doe ik dat met de hulp van gedetailleerde kaarten. Schaal 1:100.000 tot 1:25.000. Het nadeel is natuurlijk dat je een grote stapel dood papier meesjouwt die je feitelijk maar heel kort nodig hebt. Naar huis opsturen loste dat probleem soms op.
Op een kaart wil ik zien:
- Wat voor landschap het is
- Alle wegen die er zijn (ook de onbegaanbare of verboden)
- Wat voor wegen het zijn (verhard/onverhard auto/fiets)
- Hoeveel ik moet klimmen/dalen
Hier is een voorbeeld van zo’n kaart:
Er is een suggestie voor een route op uitgezet maar er zijn alternatieven mogelijk en ik kan me op grond van het kaartbeeld goed voorstellen waar ik doorheen moet. Werkt uitstekend. Ik kies wel uit wat ik doe en welke problemen ik tegen wens te komen of te vermijden. In de begeleidende teksten staan talloze zaken beschreven die nuttig zijn voor onderweg: winkels, verblijfplaatsen, restaurants enz.
Toen ik een keer na een vakantie met ruim 2,5 kilo kaarten in mijn fietstas toch maar eens over een GPS ging nadenken, kwam ik uiteindelijk bij Garmin, OSM, OFM en Velomap uit. Dat was in 2011. De volgende vakantie (lees hier) ging ik met uitsluitend mijn gpsmap62st op stap en nul kaarten! Hoe stom kan een mens zijn! Want ik dacht de hele wereld bij me te hebben, maar op een schermpje van 7 x 5 cm is natuurlijk totaal geen overzicht van het grotere geheel te zien. Dat werd dus toch nog kaarten kopen.
Op zich waren die digitale (OSM) kaarten heel bruikbaar, alle fietsroutes stonden erop, maar het kaartbeeld zelf is onbevredigend, en bovendien stonden er toch teveel wegen niet op de kaart.
Dat moest dus anders worden, en daarom ben ik zelf gaan mappen, met voor 99% het doel om de kaarten te maken zoals ik ze die zelf het liefste in papieren vorm ook zie: alle wegen moeten erop staan en het landschap moet herkenbaar zijn. Daarom mopper ik zo vaak op die OSM kaart en hoe de renderers het eruit laten zien. Het kan voorlopig nog niet tippen aan de papieren kaarten (van bv. de topografische dienst of de prachtige kaarten van Kompass of de ADFC).
En ook al sla ik een miljoen tags op bij alle nodes, dan nog heb je er niets aan want de software is totaal niet in staat om dat goed te laten zien (of zelfs maar te interpreteren). Dat gaat heus wel veranderen, maar in welke richting kan geen mens voorspellen. Je hebt niets aan snellere computers, ze moeten beter worden!
Dus voor mij is dát voorlopig het belangrijkste waar ik aan werk: een kaart maken die een getrouwe weergave is van het landschap met alle beperkingen die daar dan ook weer bijhoren. En het interesseert me totaal niet of (en hoe) een weg routeerbaar is, want dat maak ik zelf wel uit.
Als ik in Vlissingen sta en ik stel in dat ik naar Maassluis wil, dan komt er een route uit die ik voor 80% niet wil fietsen. Die dammen kan ik niet vermijden (sterker nog: daar kom ik voor) maar wat ik verder krijg voorgeschoteld bevalt me niet.
Ik gebruik mijn gps dus als een kaart. Ik kan zien waar een weggetje heengaat (gaat het inderdaad ergens heen? loopt het dood?), ik kan zien of ik over een zandpad moet fietsen (als iemand er tenminste aan gedacht heeft om dat te taggen) en ik zie waar de te vermijden autowegen liggen. En voor de rest fietsen we zoals onze pet en de wind staat. Als ik een leuk weggetje zie ga ik daarop fietsen en als er een hekje staat maak ik dat open of we tillen onze fiets eroverheen (sommige hekjes zijn niet erg tandemvriendelijk).
Als er ergens een bord verboden te fietsen staat, dan trekken we ons daar ook niets van aan, dat maken we zelf wel uit. En doodlopende wegen bestaan niet.
Doe ik dan helemaal niets met die routeringsfuncties?
Soms bereid ik thuis de routes voor (dat is tenslotte ook een deel van de pret) en werk die uit in Basecamp, maar dan altijd als track (kruimelspoor) dat ik vervolgens in de GPS laad en kan volgen, maar er ook gewoon van af kan wijken zonder dat mijn GPS begint te piepen: "Maak een U-bocht waar mogelijk” (Houd je bek, stom ding!)
En héél, héél soms, als ik het echt niet meer weet of als er gewoon snel een bestemming moet worden bereikt (hotel, boot, trein, vliegtuig), dan, en alleen dan vraag ik mijn GPS hoe ik moet rijden en volg ik braaf zijn instructies.